Flo Flamme
In haar werk brengt Flo Flamme de verlangens en dromen in een door de audiovisuele media georchestreerde wereld in beeld. Door zelf alle technische mogelijkheden en invalshoeken, eigen aan deze media, op een zeer open en uitdrukkelijke manier aan te wenden weerspiegelt de complexiteit van het onderwerp zich in de vormgeving en installatie van haar films.
Hierdoor wordt de kijker steeds actief betrokken bij het gebeuren en wordt zich uiteindelijk bewust dat het resultaat dat hij te zien krijgt het gevolg is van een zeer persoonlijk gestuurd design-proces.
De kijker krijgt hierbij de bouwstenen aangereikt om uit de diversiteit aan filmische perspectieven een eigen idee van de werkelijkheid te distilleren.
In de kortfilm Une Petite Histoire Belge onderzocht Flo Flamme de begrenzingen van 'the suspension of disbelief' - het tijdelijk laten samenvallen van filmfictie en eigen realiteit-. 'the audience tacitly agrees to provisionally suspend their judgment in exchange for the promise of entertainment. The action of selfreflexivity would seem to challenge the audience's suspension of disbelief, which would according to the theory make the audience unable to enjoy the fiction.' (Voor de eerste maal geformuleerd door de dichter en filosoof Samuel Taylor Coleridge in 1817)
Une Petite Histoire Belge is een faux-documentaire over de confrontatie van een, door de media gevoede, droomwereld en de uitzichtloze verveling in een legoblokkenwijk langs de taalgrens. Jean-Pascal, een jonge Waalse camino-tuner uit Tubize, jaagt obsessief zijn 'American dream' na, cartuning in Los Angeles is zijn einddoel. MTV-star, Xzibit is zijn lichtend voorbeeld. Net als hij wil hij uit de anonimiteit weg en het glanspapier van de magazines bereiken. Een vlucht voor de verpletterende banaliteit en de weinige opties die voor hem liggen in een industriële omgeving waar toekomstplannen bij voorbaat voorbijgestreefd zijn. Als een eenzame koordanser balanceert hij op de kwetsbare grens tussen fictie en realiteit terwijl een hardnekkige Vlaamse filmploeg hem als een schaamluis op de huid kleeft.
In haar huidige project Strange Fruits, gedraaid op 30jaar overtijdse super8-pellicule in havanna, concentreert Flo Flamme zich verder op de feitelijke en imaginaire begrenzingen van de realiteit, een verhaal over een persoonlijke fascinatie voor de ideële dimensie van een mogelijke toekomst, een mogelijke realiteit en een mogelijke identiteit. De uiteindelijke focus in dit project ligt op het contrast dat bestaat tussen de beeldvorming in het westen over tropische paradijzen en de vaststelling dat voor de bewoners van die eilanden het ideale wereldbeeld zich precies vertaalt in westerse iconen.
Het vage besef van desillusie, de onbereikbaarheid van hun verlangens en het mythische aspect van 'een andere plek' wordt een wezenlijk deel van de identiteit van de personages, maar precies hierdoor wordt hun betoog vrijmoedig. Gaandeweg wordt de reis belangrijker dan het einddoel, de ideële dimensie precieuzer dan de eigenlijke verwezenlijking.
Strange Fruits is een verhaal dat zichzelf procesmatig schrijft. Een wisselwerking tussen tekst, beeld en geluid waarbij de eerlijkheid van het wordingsproces van de film even belangrijk is als de film-installatie zelf. Ook hier wordt de kijker een medeplichtige en maakt deel uit van het worden, van de zoektocht en de betekenis van de film.
In 2010 werkt Flo Flamme verder in Havanna, een plek zonder heden, waar de toekomst bestaat uit de projectie van het verleden. De verdere uitwerking van het project gebeurt in samenwerking met enkele beeldende kunstenaars en de Cubaanse filmacademie.
