Diederick Nuyttens
“Si la sincérité, en elle-même, n'est rien, elle est la condition de tout.”
Houellebecq, La Possibilité d’une ïle
Het Regenboogstadion in het exotische Waregem, oord van West-Vlaamse veerkracht. Nuyttens schildert ons een beeld van de voetbaltribune. Van uitbundigheid geen spoor. We kijken in een gapende mond, het complexe karkas van een monster die niet geheel onbekend lijkt: wees welkom en neem plaats, of het ook plezierig wordt daar vrezen we voor. Niet iedereen houdt vanzelfsprekend van regenbogen.
Architectuur en landschappen in het Gentse Moscou, Waregem, Berlijn (Palast Der Republik!) en langs het Ijzeren Gordijn. Koude spoorwegconstructies, kalende bomen, afstandelijke flatgebouwen, stomende industrie, verduisterde arbeiderswoningen en vergane trots. De keuzes zijn consequent. Landschappen en bouwsels verstillen op Nuyttens doeken. Het zijn spokende, uiterst strak gekadreerde, composities die ons zachtjes naar adem doen happen. Niet te uitgesproken en net niet te angstaanjagend want de beelden spoken écht. Met geduld en trefzekerheid ving Nuyttens ze op zijn doek. Spokenjager kunstenaar.
Nuyttens ziet op zijn parcours ook mensen: ritmische dak- en dokwerkers, barokke staalarbeiders, gepensioneerde vissers aan een ongemakkelijke vijver, een doorwinterde baancommissaris onder een lekkende hemel of een robuuste maar transparante vuilnisman: Dokter Ivago. Stuk voor stuk mensen die niet uit hun rol lijken te vallen. Standvastige –houterige- schimmen temidden Nuyttens’ vegen grijzige, groenige en blauwige tinten. Schilderijen badend in een vervuild kleurenmengsel met een bovennatuurlijk schijn. De figuren op het doek zien het misschien niet maar wij nu wel.
Opslagplaats van de politie, roestige stapel geschiedenis, letterlijk en figuurlijk aangeslagen voertuigen. Autowrakken gonzen en broeien doorheen partijen licht en donker. Ze getuigen van leven. Mooier en fascinerender dan toen ze nieuw waren en plichtsmatig op de oprijlaan stonden geparkeerd. De romantiek eist zijn plek op maar laat Weltschmerz achter zich. Hoewel, traant daar olie(verf) van onder een gedeukte motorkap? Toeval loert om de hoek, we twijfelen en weer rijst het kippevel... met een glimlach.
De verf gedraagt zich nooit echt zwaar of stolt niet in dikke loden klodden. Eerder zijn het de gevoelige nuances, de sobere en efficiënte kadrering, het spel tussen voor- en achterplan en de doorzichtbaarheid van de lagen die het geheel zijn monumentaliteit schenken.
Nuyttens pelt in zijn video’s en schilderijen een flinterdun laagje van de werkelijkheid. Het dagdagelijkse wordt zachtjes gestroopt en van zijn opperhuid ontdaan. Niets is nog verborgen en wat overblijft voelt oprecht.
Het wereldje van Nuyttens houdt niet op bij verf en video. Samen met drummer Thomas Campaert stichtte hij Smikkelvitter. Smikkelvitter, genaamd naar één van zijn wervelende schetsboeken, presenteert ons een muzikaal universum van repetitief hakkende metalriffs, bakken messcherpe feedback, oversturing en krakende distortion in strijd met de koppigheid van een tegendraadse jazzdrummer die harder slaat dan hem lief is.
Diederick schilderde mijn ruiterportret. Het paard in kwestie betreft een Kawasaki Z650. Gestroopt en vereerd, dankuwel. Welkom in de wereld van Nuyttens, ook voor wie houdt van regenbogen.
dietros
