Maaike Leyn

Ik maak houtskooltekeningen op onbewerkt linnen doek, meestal zwart-wit. Met deze eenvoudige middelen ga ik op zoek naar de essentie. De klassieke techniek van de houtskool mag dan wel tijdloos zijn, toch hanteer ik dit materiaal op een eerder onorthodoxe manier. Een eigenzinnige tekentechniek die ik mezelf gaandeweg toe-eigende. Met droog pigment wrijf en duw ik het zwarte en witte pigment in het weefsel. Het tekenen is als een erotisch spel waarin zacht sensuele strelen, onstuimige felheid en stilzwijgen elkaar alterneren. Zo ontstaat een subtiele spanning tussen ingehouden en losgelaten energie. 

De strepen en vlekken wekken elkaar op, het denkproces wordt uitgeschakeld, enkel de tekeningen en de intuïtie beveelt. Een tekening is nooit af en steeds het spontane vervolg van een vorig werk. Het onaffe karakter van mijn werk zit ook in de presentatie. De beelden op doek worden niet opgespannen of in een proper kader gewrongen, maar los aan de muur opgehangen.

De sfeer is unheimlich, duister. Vrolijk zijn de zwart-witbeelden die steeds vanachter een grijze sluier opdoemen nooit, maar ze zijn wel indringend mooi. De beelden zijn sober, uitgepuurd en tijdloos.